بیداء (فرهنگ‌فقه‌مطابق‌مذهب‌اهل‌بیت)بیداء( ذات الجیش )، سرزمینى بین مدینه و مکه است که در یک میلى ذوالحلیفه به طرف مکّه قرار دارد. از این عنوان در باب هاى صلاة و حج سخن رفته است. ۱ - وجه تسمیهعلّت نام‌گذارى آن به بیداء و ذات الجیش، نابود شدن لشکر سفیانی در این مکان مى‌باشد؛ بدین جهت در شمار مکان‌هایى قرار گرفته که بر آنها غضب شده است . ۲ - احکام سرزمین بیداء۱) نماز خواندن در بیداء مکروه است. ۲) در اینکه افضل براى حاجى‌اى که از راه مدینه به مکّه مى‌رود تأخیر تلبیه، تا بیداء است یا افضل آن است که پیش از رسیدن به بیداء، صدا را به تلبیه بلند نکند و چون به بیداء رسید، بلند تلبیه گوید و نیز در اینکه افضلیت، تنها به کسى که سواره به حج مى‌رود اختصاص دارد یا شامل پیاده نیز مى‌شود، اختلاف است. برخى، افضلیت گفتن تلبیه از بیداء را مربوط به تلبیه ی مستحب دانسته‌اند نه واجب؛ بدین معنا که گفتن تلبیه‌ی مستحب، پیش از رسیدن به بیداء، کراهت دارد. [۴]
معتمد العروة،ج۲، ص۵۴۳-۵۴۷.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام،ج۲، ص۱۶۰-۱۶۱. |